Το φωτεινό πρόσωπο της Ελλάδος περνάει μέσα από την πνευματική κληρονομιά της, την υλική και την άυλη. Μια κληρονομιά που μνημονεύεται αιώνες τώρα από τους πεπαιδευμένους λαούς όλης της γης. Ενα πολύτιμο κομμάτι αυτής της κληρονομιάς αποθησαυρίζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη.ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΙ κώδικες, παλίμψηστα, παλαίτυπα, έργα μνημειακά που συνιστούν την κιβωτό του έθνους φυλάσσονται στο ιστορικό κτήριο της Εθνικής μας Βιβλιοθήκης, που ιδρύθηκε επί Καποδίστρια το 1832, με πρώτο διευθυντή τον Γεώργιο Γεννάδιο.
Ε, ΛΟΙΠΟΝ, αυτή η βιβλιοθήκη αντί να πάει κοντά σε ένα πανεπιστήμιο, αντί να βρεθεί σε ένα περιβάλλον προαγωγής της γνώσης και της παιδείας, εκεί που τα παιδιά μας σε λίγο θα χρειάζονται πολλά αναγνωστήρια για να διαβάζουν τα βιβλία τα οποία δεν θα τους παρέχει η πολιτεία στο εξής δωρεάν, μεταναστεύει χωρίς λόγο και αιτία στο Φάληρο. Επειδή βρέθηκε ένα ελεύθερο οικόπεδο και ένα ευαγές ίδρυμα (εν προκειμένω του Σταύρου Νιάρχου), να προσφέρει μια μεγάλη χορηγία. Αυτή τη στιγμή ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς από τους θησαυρούς της Βιβλιοθήκης θα μεταφερθεί εκεί και τι θα απομείνει στο ιστορικό κτήριο της οδού Πανεπιστημίου 32.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ όλοι ξέρουμε ότι το ίδρυμα αυτό έχει από χρόνια απαξιωθεί. Οι πιο καχύποπτοι θα πουν πως ήταν προγραμματισμένη η φθίνουσα πορεία του, για να πάρει κι αυτό το δρόμο της αξιοποίησης-εκποίησης, δύο έννοιες που στις μέρες μας ταυτίζονται.
ΤΗΝ κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Βιβλιοθήκη, τη γνωρίζουν καλύτερα όσοι ανέλαβαν τα ηνία της για ένα φεγγάρι, άνθρωποι που προσπάθησαν ειλικρινά να τη ζωντανέψουν. Ενας μάλιστα από αυτούς θυμάται το πέρασμά του από την Εφορευτική Επιτροπή ως μια άκρως τραυματική εμπειρία. Γιατί ήταν ήδη βυθισμένη σε βαθιά παρακμή, με ένα προσωπικό σχεδόν παρκαρισμένο, μια διεύθυνση ανύπαρκτη, χωρίς το στοιχειώδη κανονισμό λειτουργίας.
Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ήταν ήδη μια αποκεντρωμένη υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας, που το 2004 έγινε ΝΠΔΔ, δηλαδή ανεξάρτητη από το δημόσιο λογιστικό, αλλά χωρίς ίδιους πόρους. Με αυτό το νομοθετικό πλαίσιο αν είχε τη βούληση η κυβέρνηση θα μπορούσε να της δώσει φτερά να απογειωθεί, όπως συμβαίνει άλλωστε με το νέο Μουσείο της Ακρόπολης (ΝΠΔΔ). Πρώτο μέλημα ασφαλώς θα ήταν να τη στελεχώσει με πρόσωπα κύρους με διεθνή εμπειρία. Μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός, όπως είναι οι μεγάλες βιβλιοθήκες όλου του κόσμου. Αντ' αυτού, την κρίσιμη αυτή στιγμή για την ιστορία της Βιβλιοθήκης, προτίμησε να την αφήσει περίπου στην τύχη της, αφού επέλεξε για επικεφαλής της Εφορευτικής της Επιτροπής όχι έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο Κλασικών Σπουδών, όπως θα φανταζόταν κανείς, αλλά έναν εξαιρετικό γιατρό, ομότιμο καθηγητή, ρευματολόγο. Μάλλον, γιατί έχουν πάρει υγρασία τα θεμέλια του οικοδομήματός της (!).
Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, εδώ και μια επταετία, λειτουργεί και χωρίς κανονισμό, με αναπληρωτές γεν. διευθυντές που δεν πληρούν τα προσόντα της θέσης. Ετσι, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει ότι διαιωνίζεται η κυριαρχία των ημιμαθών και βαθαίνει η πληγή στη δημόσια διοίκηση.
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=299494